LIKE ME
Keywords and tags connect images into a network of a broader narrative, allowing for any combination of scenes and the creation of interpretations that go beyond the original intent. Each element becomes a fragment of a larger mosaic, composed according to individual associations. In this way, static compositions gain a third dimension—the space of interactive imagination.
Like Me is a collection of miniatures that—alongside references to film, music, and widely shared images—explore contemporary culture’s obsession with self-presentation and excess. The series depicts exaggerated scenes of extraordinary situations and overblown skills. Everyday life takes on the form of a hyperreal fantasy, where everything that is surprising or absurd in real life becomes the norm. The cycle touches on the need for self-promotion and the pursuit of spectacle, while the aesthetics of the images reference Instagram-like frames, flooding viewers with visions of life that, in their aesthetic perfection, appear "better than reality"—a retouched version of oneself, the pursuit of perfection, and the eternal need for approval distancing one from the truth, intensifying addiction to acceptance and validation.
Are there experiences that hold true meaning without being shared? Does every fragment of life deserve the spotlight? What truly makes each day significant?
Scenes that should be intimate and authentic take on the form of staged performances, building relationships on illusion and superficiality. The "realness" of moments fades in the face of the need for recognition. The compulsion to gain “likes” becomes a paradox—instead of living fully, we define our worth by the number of approvals received. The obsession with online attention measures the importance of a moment by audience reactions. A "day without a like" is a day without virtual confirmation of the significance of lived moments—a moment without meaning. Like Me sounds like both a plea for approval and an ultimatum—a state in which neutrality is not accepted, because without a clear response, efforts lose their value.
LUB MNIE
Słowa kluczowe i oznaczenia łączą obrazy w sieć szerszej opowieści, umożliwiając dowolne zestawianie scen i tworzenie interpretacji, które wykraczają poza pierwotny zamysł. Każdy element staje się fragmentem większej mozaiki, komponowanej według indywidualnych skojarzeń. Tym samym statyczne kompozycje zyskują trzeci wymiar – przestrzeń interaktywnej wyobraźni.
„Lub mnie” to zbiór miniatur, które – obok odniesień do filmu, muzyki i interpretacji szeroko udostępnianych obrazów ukazują współczesną kulturę autoprezentacji i nadmiaru. Seria przedstawia przerysowane sceny niezwykłych sytuacji oraz wyolbrzymionych umiejętności. Codzienność przybiera formę hiperrealnej fantazji, w której wszystko, co w prawdziwym życiu jest zaskakujące lub absurdalne, staje się normą. Cykl dotyka potrzeby autopromocji i dążenia do spektakularności, a estetyka obrazów nawiązuje do instagramowych kadrów, zalewając wizjami życia, które w swej estetycznej doskonałości wygląda „lepiej niż w rzeczywistości” – wyretuszowana wersja siebie, dążenie do perfekcji i wieczna potrzeba aprobaty oddalają od prawdy, potęgując uzależnienie od akceptacji i sympatii.
Czy są przeżycia, których nie trzeba dzielić, by miały prawdziwe znaczenie? Czy każdy fragment życia zasługuje na blask reflektorów? Co naprawdę czyni każdy dzień istotnym?
Scenki, które powinny być intymne i autentyczne, przybierają formę inscenizacji, budując relacje na iluzji i powierzchowności. „Prawdziwość” momentów blednie wobec potrzeby uznania. Przymus zdobywania „lajków” staje się paradoksem, w którym zamiast żyć pełnią życia, definiujemy swoją wartość przez liczbę polubień. Obsesja na punkcie internetowej uwagi mierzy doniosłość chwili przez reakcje odbiorców. „Dzień bez lajka” to dzień bez wirtualnego potwierdzenia sensu przeżytych chwil – moment bez znaczenia. „Lub mnie” brzmi jak apel o aprobatę i ultimatum – skrajność, w której neutralność nie jest akceptowana, ponieważ bez jednoznacznego odbioru wysiłki tracą znaczenie.
*
Joanna Błoniarz (b. 1973) studied at the Faculty of Painting at the Academy of Fine Arts in Kraków.
Joanna Błoniarz (ur. 1973) Studiowała na wydziale Malarstwa Akademii Sztuk Pięknych w Krakowie.
OTHER PROJECTS